Гриб Василий Иванович и есть тот самый совершенный учитель, и это он доказал за всю свою педагогическую деятельность не только словом, но и делом.

Житковчанин Александр Грищеня — молодой предприниматель. Собственный бизнес он начал всего лишь несколько месяцев назад, хотя о том, чтобы пойти на свой хлеб, серьезно задумываться стал еще в прошлом году, который, как известно, проходил под знаком предпринимательства. Получив профессию учителя трудового обучения, Александр десять лет отработал в Житковичской школе-интернате. Преподавание совмещал с работой мастера по ремонту обуви учащихся. Умения ему было не занимать, до многого, как говорится, дошел практическим способом. Его работу по починке туфель и прочей обувки хвалили. Но, когда интернат закрыли, А. Грищеня пошел в ПТУ-182, где прошло четыре года.

В октябре
исполнится ровно десять лет, как
Галина Кайчук
работает страховым агентом в
представительстве Белгосстраха
по Житковичскому
району. До этого
порядка двадцати лет она отдала работе

Олег Гловко около восьми лет работает в ОАО «Житковичский ТБЗ». Начинал со старшего мастера, теперь – начальник брикетного цеха. Хорошую работу Олега Эдуардовича не оставляет без внимания руководство. На прошедшем слете передовиков производства он был награжден Свидетельством районного исполнительного комитета за многолетний добросовестный труд и личный вклад в выполнение производственных показателей.

Як і ўсе маці, Марына Канстанцінаўна Жолдак бачыла свайго сына Канстанціна гараджанінам з усімі наступствамі гэтага ўкладу жыцця: васьмігадзінным рабочым днём, двума выхаднымі, іншымі выгодамі. Але ўсё аказалася па-іншаму, бо хлопца цягнула ў родную вёску, дзе ён нарадзіўся і вырас. Яму хацелася працаваць на зямлі. І гэтага Канстанцін Аркадзьевіч дабіўся, трывала пусціў карані ў аграгарадку Людзяневічы.

Што тут казаць, у бібліятэку Браніслаўскай школы заходзіш, быццам у своеасаблівы, адметны музей трапляеш, бо дзе яшчэ давядзецца пабачыць такую прыгажосць, судакрануцца поглядам да такой рукатворнай нерушы. А стварыла для кніжак і іх чытачоў такое непаўторнае, чароўнае царства сваімі ўмелымі рукамі загадчыца бібліятэкі Людміла Шостак.

Рух – гэта здароўе. Для загадчыцы Дуброўскім ФАПам Алены Козел – гэта яшчэ і адна з умоў паспяховай працы.

Мы часто слышим и читаем: за город красивый и чистый. И далеко не каждый из нас сознает, что глубина этих слов, этого призывного лозунга-девиза зависит, в конечном итоге, от отношения всех и каждого горожанина к благоустройству: своего дома, подъезда, улицы, площади… Хорошо, если ты посадил деревце, разбил клумбу с цветами и ухаживаешь за ними. Безусловно, это сделает далеко не каждый. Не лежит душа, нет возможности, это ты не умеешь, у тебя другие интересы. С этим никто не спорит и по большому счету с вас не спросит и вас не упрекнет.

Сёлета на раённым злёце перадавікоў вытворчасці працоўны калектыў работнікаў пошты прадстаўляла паштальён Ніна Вінаградава. Што жанчыне кіраўніцтва ўстановы аказала такі пачэсны і разам з тым ганаровы давер, з’яўляецца вынікам яе стараннасці і працавітасці. Так бы мовіць, заслужыла пашану ў калег сваёй руплівасцю і высокім прафесіяналізмам. Вось ужо больш дваццаці гадоў Ніна Дзмірыеўна выконвае абавязкі паштальёна ў аддзяленні сувязі Сямурадцы. І, мяркуючы па вышэй азначанай падзеі, робіць гэта вельмі вынікова

Жыве ў вёсцы Хільчыцы жанчына. Заўсёды спакойная, ласкавая, прыветлівая, з прыемнай усмешкай на твары. Высокая, стройная, усё яшчэ прыгожая, нягледзячы на сталы ўзрост. Часта можна заўважыць яе на вуліцы, калі ідзе ў магазін або на медпункт за лекамі. Яе любяць, паважаюць аднавяскоўцы.

Недаром сверловщик ОАО «Сатурн-1» Михаил Иванович Зохно был выбран делегатом на районный слет передовиков. За годы работы на этом предприятии он зарекомендовал себя как один из лучших тружеников акционерного общества.

Материнство – это большое счастье. Когда это – мать восьмерых детей, безусловно, это счастье, умноженное на восемь. Никак иначе, считает многодетная мать Валентина КОЛОСЬКО. Но многодетная она в особом смысле слова: вместе с супругом Сергеем Григорьевичем Валентина Петровна воспитывают троих родных детей и пятерых приемных.

Такое ўжо жыццё, што нам, пажылым людзям, асабліва ветэранам вайны і працы, даволі часта даводзіцца звяртацца ў медыцынскія ўстановы за лячэннем. Такім пацыентам з’яўляюся і я.

Ёсць людзі пасля сустрэч і размоў з якімі неяк хораша, светла становіцца на душы, хочацца жыць доўга і паспець зрабіць людзям многа добрых спраў. І вяртаючыся з вандроўкі ў свой ужо даўно стаўшы табе любым горад, жывеш у думках хуткімі спатканнямі і задушэўнымі размовамі як са сваёй сям’ёй, жывымі родзічамі, так і з імі, вось такімі проста добрымі табе людзьмі. Якіх ведаеш ці то па службе, ці то па-суседску, ці то проста пасля сустрэч у цесным кругу блізкіх табе землякоў. Сустракаешся з імі зрэдку, часам проста павітаешся на хаду, перакінешся двума-трыма словамі пра наша хуткаплыннае жыццё-быццё ды і таго дастаткова – быццам бальзам на душу…