Яшчэ з самага дзяцінства дзякуючы маім школьным настаўнікам, асабліва Т. М. Ядранцавай, Г. Ф. Ігнатовіч, у мяне нарадзілася нястрымная цяга да друкаванага слова, якое, здавалася, створана не звычайным чалавекам, а асобай, валодаўшай найвялікшымі здольнасцямі, што мая галава ўцяміць ніяк не магла. Мне здавалася, што яно, друкаванае слова, не што іншае, як божае тварэнне. Вось чаму, пачынаючы з лемантара, я прыкіпеў да кнігі.

За свой пяцідзесяцігадовы стаж рабселькораўскай дзейнасці не раз былі ў мяне так званыя “адлівы і прылівы”. Вырашыў: больш не буду пісаць у перыядычныя выданні. Прычыны на тое былі аб’ектыўнага і суб’ектыўнага характару. Толькі на змену гэтаму заспакаенню заўсёды прыходзіла творчая актыўнасць. У ранейшым Тураўскім раёне выходзіла газета “Ленінскія заветы”, дзе друкаваліся мае матэрыялы. Тады я працаваў настаўнікам у Пагосцкай сямігадовай школе і адначасова вучыўся на завочным аддзяленні Гомельскага педагагічнага інстытута. І сваю педагагічную работу вырашыў не мяняць ні на якую іншую – мары жыцця не здраджваюць.

Калі сёння я нагадваю свае гады, а іх набіраецца ў жніўні ажно семдзесят пяць, то падаецца як багата пражыў. І гады гэтыя, і будучы мой юбілей – гэта даты і падзеі аднаго чалавека. А калі юбілей у газеты, то гэта ўжо прыкметны гістарычны летапіс эпохі. І пісалі яго ў маёй «жыткаўчанкі», у майго “Новага Палесся” старонкі гэтага летапісу на працягу 80-ці гадоў дзесяткі журналістаў і сотні пазаштатных аўтараў газеты. Прытым газета гэта давала многім пуцёўку ў самастойнае жыццё з адным запісам у працоўнай кніжцы канкрэтнай прафесійнай дзейнасці.

Не часта сустрэнеш чалавека, у працоўнай кніжцы якога значацца толькі кароткія запісы аб тым, што ўсё жыццё ён працаваў у адным калектыве, быў адданы адной раз і назаўсёды абранай справе. А вось Алена Цімафееўна Якубоўская, якая зараз знаходзіцца на заслужаным адпачынку, менавіта з такіх работніц.

Жыццё змалку не песціла Віктара Ярмаша – простага, зямнога хлапчука з вёскі Кажановічы.. Нарадзіўся ў 1938 годзе, таму басаногае дзяцінства прыпала на цяжкія ваенныя і пасляваенныя гады. Іх ў сям’і было трое дзяцей, бацька працаваў ездавым, маці таксама працавала ў калгасе.

Святлана Сяргееўна – пенсіянерка, але калі крочыць па цэнтральнай вуліцы нашага райцэнтра – Карла Маркса, то міжволі запаволіць сваю хаду насупраць двухпавярховага будынку рэдакцыі раённай газеты “Новае Палессе”, лагодным позіркам акіне шыбы тых аканіц, за якімі прайшло амаль усё яе працоўнае жыццё у сценах мясцовай друкарні.

Так складаўся мой лёс, што ў канцы 1963 года я быў прызначаны намеснікам рэдактара Жыткавіцкай раённай газеты “Новае Палессе”. У студзені 1965 года рашэннем бюро Жыткавіцкага райкама партыі былі ўскладзены на мяне абавязкі ўзначальваць раёнку.