У сёмым цэху Жыткавіцкага маторабудаўнічага завода панавала рабочая, дзелавая атмасфера, калі мы наведаліся туды разам з намеснікам дырэктара па эканоміцы і па арганізацыі ідэалагічнай работы Канстанцінам Савасценя. Работу наладчыкаў і станочнікаў, якія завіхаліся ля сваіх металаапрацоўчых агрэгатаў, кантраляваў намеснік начальніка цэха Анатоль Гарбарукаў, за плячыма якога немалы вопыт працы на мясцовым прадпрыемстве. Пасля нашай просьбы пазнаёміць бліжэй з прадстаўніком маладзёжнага пакалення, так бы мовіць, “станоўчым героем”, Анатоль Анатольевіч пасля маленькага роздуму падвёў нас да агрэгата, за ім упэўнена шчыраваў высокі, шырокі ў плячах юнак. Паспяваў ён працаваць адразу на трох станках.

У будынку паштовага аддзялення вёскі Хлупін заўсёды шматлюдна. Прыходзяць сюды мясцовыя жыхары не толькі за тым, каб атрымаць паслугі, што аказваюцца гэтай установай, але і за дапамогай пры вырашэнні сваіх надзённых пытанняў. I яе яны атрымліваюць, бо загадчыца аддзялення Ніна Точка, не толькі паштовы работнік, але яшчэ з’яўляецца і даверанай асобай, дэпутатам Перароўскага сельскага Савета.

В Калинковичское локомотивное депо его после срочной армейской службы привел родной дядя Николай Терентьевич, отработавший на железной дороге четыре десятка лет.

Ад Жыткавіч да Беразіны, як кажуць, рукой падаць, не паспееш удосталь налюбавацца пералескамі ды бліскучымі ад снегу і сонца палеткамі, як трэба ўжо збочваць направа, дзе побач з шасейкаю своеасаблівай падковаю (няхай будзе на шчасце!) выгнулася, можна сказаць, у адну вуліцу вёска. Раней на павароце стаяла ўказальная шыльда, а зараз пры ўездзе як месціча, так і заезджага чалавека прыемна лашчыць вока з густам аздоблены знак з дрэва: “Беразіна”. Нібы новы пашпарт выдалі вёсцы, свежанькі, у якім яшчэ, што называецца, і прыгожае, пералівістае чарніла не прасохла…

Адразу агаваруся: у наш час іх дворнікамі называюць па звычцы, для большай зручнасці і паразумення. Бо як нам уяўляецца ранейшы, скажам, дарэвалюцыйны дворнік? Чытаем такі сказ: “На вуліцах высіліся цэлыя гурбы снегу, барадатыя дворнікі ў аўчынных кажухах і валёнках шырокімі драўлянымі лапатамі рассоўвалі іх з сярэдзіны вуліцы”. Так, дворнік у першую чаргу быў фігурай каларытнай. Да таго ж гэта быў паўнапраўны гаспадар двара, які меў ключы як ад падвалаў, так і ад гарышчаў, ад так званага чорнага, запаснога ўваходу.