Эта встреча произошла накануне нашего самого главного праздника – Дня Независимости. И оставила незабываемый след в моей душе, потому что на моем пути оказался необычный человек, судьба которого особыми нитями связана с нашим небольшим полесским городком…

Віктар Казько не патрабуе асаблівых прадстаўленняў і эпітэтаў. Ён на Беларусі ёсць і гэтым усё сказана. Боль за родную зямлю і краіну, мову і культуру – адметнасць усёй яго плённай творчасці. Былы выхаванец Вільчанскага дзіцячага дома В. Казько – адзін з вядучых беларускіх празаікаў старэйшага пакалення. Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола, Дзяржаўнай прэміі Беларусі імя Я. Коласа, штогадовай літаратурнай прэміі “Гліняны Вялес”.

Основная причина, подтолкнувшая журналиста «НП» к встрече с председателем Гомельского областного отделения общественного объединения «Белорусский фонд мира» Тимофеем Ивановичем Глушаковым, — пожелание педагогических работников житковичской детской школы искусств больше узнать о деятельности Фонда мира, о его региональной структуре и проводимых акциях.

Собственные сбережения вкладывает в строительство православной церкви представитель Германии Франц Экерле. Мы пригласили его к разговору в редакции.

Беларускі празаік і публіцыст з палескай глыбінкі Уладзімір Гаўрыловіч узнагароджаны прэстыжнай Міжнароднай літаратурнай прэміяй імя старажытнарускага песнятворцы Баяна. Гэтую ўзнагароду ён атрымаў на свяце славянскай пісьменнасці і культуры «На зямлі Баяна», якое праходзіла 28-29 мая ў старажытным Трубчэўску (Бранская вобласць, Расійская федэрацыя).

27 мая ў Гомелі ўзнагароджвалі пераможцаў штогадовага абласнога спаборніцтва сярод рэдакцый газет, арганізацый радыё і тэлебачання, журналістаў, якія працуюць на тэрыторыі нашай вобласці. Цырымонія праходзіла ў абласным грамадска-культурным цэнтры. Сёлета вызначаны 13 пераможцаў. Гэта лепшыя журналісты друкаваных і электронных СМІ, фотакарэспандэнты, творчыя калектывы. І дзве ўзнагароды – у прадстаўнікоў нашай газеты.

Сцяпан Адамавіч – пастух вопытны. Ужо больш двух дзясяткаў гадоў выпасае грамадскі статак гаспадаркі. І кожны пачатак летне-пашавага ўтрымання жывёлы для яго з’яўляецца ледзь не святам. Прывык чалавек за гады працы радавацца маладой зеляніне травы, атрымліваць асалоду ад прыроднай прыгажосці. Як сведчыць паэтычная творчасць, пастух – гэта чалавек, які ў душы заўсёды мастак. І як ім не быць.

Міхаіл Іванавіч Друк — карэнны кажановец. І гэтым ганарыцца, бо любіць як пасёлак, у якім жыве, так і тыя палі і лясы, што цягнуцца на далёкія кіламетры ва ўсе бакі ад Кажановічаў. А як жа яму не любіць яму той пасляваенны лес, што пачынаецца адразу за вёскай і пасёлкам, які садзіў сам разам са сваімі аднагодкамі. Да вайны і адразу пасля яе з Кажановічаў было бачна, як у пасёлку Чырвоная Зорка дым з комінаў ішоў.

Споўнілася 75 год з дня нараджэння Барыса Сачанкі

Воины Красной Армии освободили от фашистской нечисти г.Гомель. Это было осенью 1943 года. У моих родителей было семеро детей, я был старшим. Необходимо помогать родным, поднимать детей. Как-то встретил отец жителя соседнего поселка Кученск Ивана Туманского и тот отцу поведал, что он до войны еще работал и сейчас работает главным кондуктором Гомельского отделения службы движения и там не хватает кадров. Посоветовал, чтобы я обратился в отделение железной дороги.

Дзеці вайны. Так называюць цяпер пакаленне людзей, якія ў маленстве перажылі жахі Вялікай Айчыннай вайны. Леанід Аляксандравіч Цярлецкі таксама з такіх. Бо і яго дзяцінства апаліла вайна. Цяпер Леанід Аляксандравіч — пажылы ўбелены сівізною чалавек. Пражывае ў нашым райцэнтры. Жыве звычайным укладам радавога пенсіянера.

Мощная стена капониров, дотов, дзотов, бетонных надолбов, прозванных «зубами Зигфрида», и других долговременных укреплений казалось бы стали непреодолимым препятствием в сердце Германии для бойцов Красной Армии. Такими предстали перед бойцами 119 артилерийско-пулеметного батальона, в котором служил Николай Журавлевич, Зееловские высоты. Они буквально до подножия были залиты солдатской кровью, которые шли на последний штурм перед решающей схваткой в логове фашистского зверя — Берлине. До победы оставался месяц…

Ад Ленінграда да самых ускраін прайшоў з баямі салдат Валянцін Савіч. Пераможны паход для ягозакончыўся на Далёкім Усходзе.

Принимая заказ на телефонный разговор с Гомелем, дежурившая женщина как-то удивленно и с интересом посмотрела на позднего посетителя. При расчете несмело спросила, не белорус ли я и знаю ли древний город Туров на Гомельщине. Автору в свою очередь пришлось поинтересоваться причиной заданного вопроса. Кому, как не ему, родившемуся и выросшему в Турове, недавно похоронившего там мать, отца и брата, не знать этот райский уголок полесского края.